سکوت برای فعالانِ جنبش ِ زنان

بعضی چیزها را باید خاطره کرد. باید حس-و-حال‌شان را جاودانه کرد. ذکرشان نباید زیاد تکرار شود. نباید برایشان مراسم گرفت. نباید مُدام به عنوان نمونه و شاهد پیش ِ چشم ِ دیگران احضارشان کرد. نباید زیاد درباره‌شان بنویسی، بگویی، حرف بزنی. نباید زیاد به رخ ِ کسی بکشی‌شان، حتی به رخ ِ هم‌زبانان و هم‌رزمان‌ات. باید مثل ِ یک آه همیشه از گوشه‌ی لبت به هوا بروند. در گوشه‌ی لبخندت آهی باشند، که یک‌ریز و بی‌وقفه به هوا می‌روند.

بعضی چیزها را باید گرم و هیجان‌زده نگه داشت. از واقعیت‌شان که دور شوی، فاصله که بگیری، به ضرب-و-زور ِ تکرار و نماد و نشانه به یادشان می‌آوری. من ترجیح می‌دهم در این‌جور مواقع سکوت کنم. نه چیزی بگویم، نه عملی را محکوم کنم، و نه با کسی حس ِ هم‌دردی‌ام را تقسیم. هر چیز که بخواهم بگویم، به عقلانیتی تحلیل‌گر و خُرده‌بین محتاجم می‌کند که از اساس چیزی دورکننده و اِغواگر است. خیلی‌ها به احترام ِ خیلی‌چیزها سکوت می‌کنند. «سکوت» یک نشانه است. مستقیم‌ترین دالِ ممکن، شاید هم فلسفی‌ترین‌اش، که قلبِ یک مفهوم را نشانه می‌رود، خودِ آن مدلول، همانقدر داغ، همانقدر نزدیک.

چیزی که مرا نسبت به یک واقعه هوشیار می‌کند، و عمق ِ تأثر ِ دل‌های متأثر را برایم برملا، نه حرف‌هایی است که می‌زنند، نه تحلیل‌هایی که می‌کنند، سکوت‌شان، که برخاسته از ناتوانی‌شان در بیانِ بزرگی ِ آن چیزی است که در دل‌شان خانه کرده، بیشتر از هر چیز تکان‌ام می‌‌دهد. من شیفته‌ی جمعی اَم، که به احترام ِ آنان که می‌ستایند، بلند می‌شوند و سکوت می‌کنند. در این بلندی و سکوت جدّیتی هست که هر نگاهِ کنجکاو را گران می‌آید. من شیفته‌ی این جدّیت اَم.