رفته بودیم تا با یکی از بازمانده‌های قبایل ِ آفریقایی مذاکره کنیم. من با مقاومتِ سرسختانه‌ی یک خانواده مواجه شدم. از آن میان، زنی سیاه، برهنه و گوشت‌آلود، سرسختی ِ عجیبی نشان می‌داد. نمی‌فهمیدم چرا حرفِ من را قبول نمی‌کند و ساز ِ مخالف می‌زند. میل ِ عجیبی داشتم که حقیقت را به او نشان بدهم، اما انگار نمی‌فهمیدم او چه می‌گفت. درست لحظه‌ای که او حرف می‌زد ارتباطِ ما قطع می‌شد. در یک لحظه، با حالتِ قهر و تهدید، میله‌ای فلزی برداشت و درونِ دهانش کرد. من نگاهش می‌کردم و فهمیدم که می‌خواهد به نشانه‌ای اعتراض، دندان‌هایش را یکی‌یکی بیرون بکشد. رویم را برگرداندم. وقتی دوباره برگشتم، نوزدای سفید را بغل کرده بود. نوزاد از تنش‌های بدنِ آن زن و جیغی که در اثر ِ کندنِ دندان سر می‌داد به گریه افتاد. صدای ضجّه‌ی هر-دو-شان، شکنجه‌ی دردآوری برایم بود. مستأصل بودم. دوباره که برگشتم دهانم طعم ِ خون می‌داد و دندانم در دستم بود. با زبانم جای خالی ِ دندان را جستجو می‌کردم. از دست دادنِ دندان، پاک زیر-و-رویم کرده بود. از نحوه‌ی اعتراضم ناامید شدم. دندان درآوردن کار ِ من نبود.