در نوازندگی، تکنیکْ کمک‌حالِ هنرمندِ استاد است تا لحظاتِ سکوت و بی‌حرفی‌اش را پشت‌اش پنهان کند، آن هم در شأن و جایگاهی که از او توقع می‌رود حرفِ زیادی برایِ گفتن داشته باشد.
هر تکنیکی را که خوب یاد بگیری به شیّادیِ مناسبی برایِ فریفتن دست یافته‌ای. می‌توانی ساعت‌ها حرف بزنی بی‌آنکه چیز ِ تازه‌ای به آنچه پیشتر گفته‌ای اضافه کرده باشی، بی‌آنکه اصلاً چیزی گفته باشی. اینجا جایی است که سکوت و بی‌حرفی ِ یک فریبکار با تشویق و سوت و کفِ دیگران استقبال می‌شود. استادی که در لحظاتِ بی‌حرفی به تکنیک‌اش پشت نکند، استادِ شیّادی است. و مگر آدم چقدر حرف برایِ گفتن دارد!؟