بازگشت

سال‌ها پیش بودا قبل از مرگ گفته بود که کسی مزاحم ِ خواب‌اش نشود. البته بودا در اصل گفته بود در خواب که باشی کسی نمی‌تواند مزاحم‌ات بشود. اما این گفته‌یِ خیلی عجیب را در طولِ زمان تغییر دادند و شد «کسی مزاحم ِ خواب‌ام نشود». هم‌چنین بین ِ خواب و بیداری از دهانِ بودا شنیده بودند که سوپِ اردک برایِ سفر ِ معنوی کار ِ شلغم را می‌کند برایِ سوپِ شلغم. این کلمات همه در اتاق ِ خوابِ بودا گفته شده بود، جوری که چون محتوایی آسمانی توسطِ بدنِ اتاق حمل می‌شد و عده‌ای را به این فکر فرو می‌بُرد که مگر می‌شود که یک آدم بدونِ در آن اتاق بودن بتواند چنین حرف‌هایی بزند!؟ آن اتاق مقدّس شد و بودا به رگباری از بارش ِ تند و وحشتناکِ کلمات رسید. آن روز هم مثل ِ همیشه قبل از خواب، چتر ِ دستان‌اش را رویِ پیشانی گرفته و صد بار ذکر ِ سیدارتا گورو را به روح ِ اتاق دمیده بود. این‌ها را هم در همان اتاق ِ در‌ـ‌بسته وقتی حسابی مشغولِ نبرد با اهریمنانِ وسوسه و مراقبت از خود بوده، گفته بود. همه فکر کرده بودند که لابد بودا در آن اتاق خوابیده و منظورش از این‌که کسی مزاحم‌اش نشود این است که لطفاً کسی سر‌‍ـ‌و‌ـ‌صدا نکند و مثلاً نرود و آن در ِ سگ‌مصّب را شتلق باز نکند و به هم نکوبد و از این طریق مزاحم ِ خوابِ خوش ِ حضرت‌اش نشود. مردم معمولاً همین‌طور حدس می‌زنند. امّا کمی کج‌فهمی ِ ذاتی ِ هر نوع فهم ِ درست باید در میان باشد تا دریابی سال‌ها پیش بودا حواس‌اش به این بوده که وقتی می‌گفته کسی مزاحم ِ خواب‌اش نشود، عذابِ وجدانِ همگانی ناخودآگاه همه را به یک بر‌ـ‌هم‌ـ‌زننده‌یِ بالقوّه‌یِ خوابِ بودا تبدیل می‌کرده. همه منتظر بوده‌اند که او زودتر از خواب بیدار شود تا از آن وضعیتِ ناخوشایندِ بیدار بودنِ مضطرب نجات یابند. البته من فهمیدم که بودا زبل‌تر از این حرف‌ها ست. نه به خاطر ِ فراست و دانایی‌ام. اوّل این که او هیچ گاه از خواب بیدار نشد. درست بعد از زدنِ این حرف بود که مُرد. دیگر این که فهمیدم حواس‌اش بوده که دارد بقیه را سر ِ کار می‌گذارد، و با یک قیاس ِساده با خود گرفتم که وقتی تو حواس‌ات هست که داری بقیه را سر ِ کار می‌گذاری، لابد قصد و غرضی داری که از طریق ِ آن می‌خواهی به ذهن و عمل ِ بقیه شکل بدهی. من فقط فهمیدم. کمی چای نوشیدم. کمی اخبار نگاه کردم. و به زندگی ِ عادّی‌ام برگشتم.