چیزی از واقعبینی در علومِ انسانی/سیاسی و کلاً آن نوعی از کلام که میخواهد خود را علمی و بیطرف جلوه بدهد هست که وانمود میکند لحن و مشروعیتِ خود را از ماکیاولی گرفته است. ماکیاولی گفتارِ اخلاقی دربارهیِ سیاست را کنار گذاشت و پاپ و فرزندِ حرامزادهاش را همچون قدرتهایی واقعی که میتوان با آنها همدست شد به جا آورد. و خب، کسانی هستند که گمان میکنند هر نوعی از همدستی با حرامزادهها همان واقعبینی ست.
من حرام زاده ام و نمی دونم چرا به عنوان ناسزا یه کار می بری.
پاسخحذفhttps://plus.google.com/u/0/+zenomekabizeno/posts/78XaWC6sd48
حذفبازگشت تان فرخنده قربان!
پاسخحذفارادت
حذفمطالبت را میخوانم گر چه دست و دلم به نظر دادن نمی رود خوشحالم از بازگشتت
پاسخحذفچاکر ام مشتی. من هم میخونم نوشتههاتون رو و از رهگذرش هستم به یادت.
حذف