پرده

شاه گاهی اوقات از پشتِ پرده سخن می‌گفت (زن از پشتِ نقاب). این را برخی به تکبر و رعونت شاه نسبت داده‌اند. اما از پس ِ پرده سخن گفتن، اگر یک عیب چون ایجادِ تصویر یک متکبر را داشته باشد، درعوض صدها حسن دارد. و مهم‌ترینش آنکه از سنگینی ِ حضور دیگران می‌کاهد و تأثیر آن‌ها را بر کلام خنثی می‌کند (شاه احتمالا در این جور مواقع می‌خواسته حرف‌های عجیب بزند). دیگرانی که جدی گرفته شوند، در پس ِ پرده قرار می‌گیرند. شاه دیگران را جدی می‌گرفت، می‌خواست خودش باشد، قدرت‌اش را داشت، پرده‌ای میانِ خود و دیگری می‌کشید.

شاهان مرده‌اند. قدرت‌شان بلاتکلیف نمانده. بین ِ دیگر مردمان تقسیم شده. از آن ارثِ شاهانه، وبلاگ همان پرده است میان شاه و بنده (پیش‌تر کتاب و روزنامه هم بود). مجازی نیست، واقعی است. از این واقعی‌تر نمی‌شود. فکر می‌کردم، اگر قرار باشد به زور با کسی هم‌صحبت شوم، دوست داشتم به او بگویم؛ «آقا ممکن است به جای این مصاحبتِ عوضی، کمی با هم چَت کنیم؟ برخوردِ رودررو را حذف کنیم. تا من بیشتر خودم باشم. تا تو مرا کنترل نکنی. تا بدنم را به گفتارم تسری ندهی. تا آنگاه که عصبانی می‌شوم رعایتِ حال تو را نکنم. تا خودم را برای تو فدا نکنم. تا اعجابِ وجودم را در کلامم سرکوب نکنم. تا رشته‌ی گفتارم را نگسلم. تا در میانِ آنچه گفتم خودم را بیابم. بگو ببینم تو اصلا الواح ِ مرا (دفترم، کتابم، وبلاگم، ...) خوانده‌ای؟ هان؟ خوانده‌ای آقا!؟»